Monday، ۴ Tir ۱۴۰۳
نعمت های معنوی مراتب و درجاتی دارد که برترین آنها، نعمت رسالت و امامت است. از این رو در قرآن کریم، از هر دو نعمت به « منّت » یاد می کند. زیرا پیامبران و امامان، تامین کنندگان سعادت ابدی انسان هستند.
در حالی که درباره ی آفرینش آسمان ها، زمین، بهشت و قیامت به «منّت» یاد نکرد؛ زیرا آسمان ها و زمین گرچه بزرگ است، لیکن در برابر نعمت سنگین و توانفرسای رسالت و امامت، کوچک است.
در قرآن کریم تنها درباره ی جریان غدیر خم و ولایت امیرمومنان (علیه السلام) تعبیر منحصر به فرد « اتمام نعمت » آمده است :
« الیوم أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي »
امروز دين شما را كامل كردم و نعمت خود را بر شما تمام گردانیدم.
سخن از « أنعمتُ علیکم » (به شما نعمت دادم) نیست، بلکه خداوند می فرماید: «أَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي»: نعمتم را بر شما تامّ و تمام کردم. از منظر قرآن کریم، در غدیر خم که عید بزرگ ولایت است، نعمت های معنوی الهی به برترین حدّ و بالاترین نصاب خود رسید. حال، چون نعمتی برتر از ولایت علی و اولاد علی (علیه السلام) نیست، عید غدیر برترین اعیاد امّت اسلامی است.
پس روشن می شود: « عید غدیر» که در روایات، بزرگترینِ اعیاد شمرده می شود که همان نعمت « ولایت و پیشوایی اهل بیت (علیهم السلام)» است، ریشه ای قرآنی دارد.
آنچه خواندید گزیده ای بود از کتاب «برترین نعمت» نوشته ️سید کریم واعظ حسینی که در آن چهل نکته درباره غدیر، بیان شده است.