Saturday، ۱۲ Esfand ۱۴۰۲
خداوند متعال در سورهی بقره آیه 180 میفرماید:
«كُتِبَ عَلَيْكُمْ إِذا حَضَرَ أَحَدَكُمُ الْمَوْتُ إِنْ تَرَکَ خَيْراً الْوَصِيَّةُ لِلْوالِدَيْنِ وَ الْأَقْرَبينَ بِالْمَعْرُوفِ حَقًّا عَلَى الْمُتَّقينَ»
لازم است هرگاه یکى از شما در آستانه مرگ قرار گرفت، اگر مالى از خود به جا گذاشته است، براى پدر و مادر و خویشانش به طور شایسته و پسندیدهای وصیت کند. این حقّى است بر عهده پرهیزکاران.
بنابر شرع مقدس اسلام، هر انسان میتواند چگونگی مصرفِ تا یک سوم از تمام داراییهایش را برای بعد از مرگش مشخص کند؛
یعنی وصیت کند که آن یک سوم را چگونه و در چه راهی مصرف کنند.
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود:
«مَا يَنْبَغِي لِإمْرِئٍ مُسْلِمٍ أَنْ يَبِيتَ لَيْلَةً إِلَّا وَ وَصِيَّتُهُ تَحْتَ رَأْسِه»
سزاوار نیست که شخص مسلمان بخوابد، مگر اینکه وصیتش در زیر سرش باشد.
که این سخن گهربار اشاره دارد به اینکه مؤمن همواره باید آماده مسافرت و لقاء پروردگار باشد.
آن حضرت در روایتی دیگر فرمود:
«مَنْ مَاتَ عَلَى وَصِيَّةٍ حَسَنَةٍ مَاتَ شَهِيدا»
اگر کسی با وصیت شایستهای از دنیا برود، شهید از دنیا رفته است.